Ты ў белай мне прысьніся Беларусі,
Дзе сумныя, як вечнасьць наша, гусьлі
Гучаць і нас вяртаюць у былое
Самотнае, але ўсё ж залатое,
Як сонца, што заходзіць за лясамі,
Якія разьвіталіся зь сьнягамі,
Дзе мы з табой вясёлымі былі,
Як першая лістота на гальлі
У дрэў вясновых, да якіх ідзеш,
Нібы па небе весьнім, па вадзе,
Каб мне прысьніцца ў белай Беларусі,
Дзе сумныя, як вечнасьць наша, гусьлі
Больш не гучаць, бо іх даўно няма...
І дзень прайшоў, і ўжо сышла зіма,
І гэты дзень ня вернецца з былога
Самотнага, але ўсё ж залатога...
|
|
